Wywiad z Przemkiem Drążkiem (Krzycz, Rope, Mako Sica)

Dzięki Jarek za determinację i odnalezienie nas, bo nie oszukujmy się, dzieli nas bardzo duża odległość. W momencie, kiedy odpowiadam na te pytania u was jest 5 nad ranem, a tu jeszcze wieczór. Mówisz, że należy mi się wywiad po tylu latach grania? Powiem tak , to ogromny komplement, Jarku, że tak myślisz. Szczerze mówiąc, to tak naprawdę kompletnie się nie orientowałem, co może się dziać na polskiej scenie underground. Jestem w Chicago już prawie 17 lat, ale cały czas staram się być aktywny na tutejszej scenie. Czasami widzę na Facebooku, gdy nasz dobry kolega Sebastian Grzelak coś napisze lub wrzuci jakieś kawałki z YouTube, ale to wciąż za mało, żebym ogarnął, co i jak.Wróćmy jednak do Krzycz  i tych pięknych, trochę beztroskich lat 90. Pamiętam jak cała nasza czwórka spotkała się w Poznaniu na koncercie Nomeansno, to był rok1994, październik, o ile dobrze pamiętam. Ja przyjechałem pociągiem z Maćkiem, naszym garowym, Robert samochodem z parom kumplami, a Artur,basista, chyba z ekipą od siebie czyli z Lęborka. Parę tygodni po tym wydarzeniu mieliśmy już pierwsza próbę u mnie w garażu. Mój ojciec był marynarzem i przez długi okres go nie było w domu, tak więc garaż był praktycznie wolny. Arturo miał pomysł i wizję oraz propozycję nazwy, Krzycz . Od razu wyczuliśmy, że gościu jest konkretny i ruszyliśmy ostro z próbami. Noise rock był mi dość obcym terminem, byłem ogromnie głodny i chłonny na nową ciekawą i inną muzę. Zaczynałem jako punkowiec, zresztą praktycznie cały Krzycz to byli punkowcy. Nazwałeś nas jedną z pierwszych kapel z gatunku noise? To trochę wyszło spontanicznie, bo jeśli słuchasz kasety „Novum”, to nasze ostatnie dwa numery ocierają się o noise. Myślę, że tak naprawdę to od momentu, kiedy Robert dołączył do nas (styczeń-luty 1995), pamiętam jak po przyjeździe z koncertu Today Is The Day zaczął nas wszystkich zarażać tą właśnie muzyką. Tak naprawdę na naszej scenie underground lat 90. jedynie Artur był w miarę zorientowany. Nikt z nas nie kojarzył kapel takich jak Ewa Braun , Artek jedynie z racji położenia geograficznego Lębork-Słupsk, a w Szczecinie studiował na „polibudzie” właśnie u nas w grodzie gryfa. Wiesz Jarek,dzisiaj miałem pierwszy raz w życiu okazję zamienić parę słów na necie z Irkiem Swobodą z grupy THING. Teraz, jak tak patrzę z zupełnie innej perspektywy, to chłopaki z Gdańska byli również prekursorami noise w kraju, a najdziwniejsze jest to, że w ogóle o sobie nie wiedzieliśmy.Trochę żal, bo Szczecin-Gdańsk to, kurde, rzut beretem. Może dla was nie bardzo, ale będąc tutaj,w Stanach, to wydaje się cholernie blisko. Tamte czasy były tragiczne, jeżeli chodzi o sprzęt do grania. Ciężko było robić taką muzę,a biorąc pod uwagę grupy z Amphetamine Reptile, jak Janitor Joe, dzieliła nas przepaść, jeśli chodzi o brzmienie i intensywność i jakość. Pamiętam jak graliśmy w Minneapolis (2004-czasy Rope ) z kapelą Joachima Breuera Fuck You Whitiey, później mu to wypomniałem w żartach,grał też Matt Entsminger na bębnach. Powiedziałem im, że przyjeżdżają do Polski z zajebistym sprzętem i niszczą muzycznie! Oczywiście to byli świetni muzycy z długim stażem głośnego grania. Tak teraz sobie pomyślałem o basistce Kristen, totalna strata,niesamowity muzyk i strasznie przykra historia, że jej ostatni gig był właśnie w Szczecinie, w klubie Słowianin. Kiedyś miałem okazję być w NY City w 2009 roku przed koncertem Cecila Taylora. Byłem tam wraz z moim dobrym przyjacielem Jimem, który jest z Fargo, miasta gdzie powstał Hammerhead , zresztą świetny kumpel Paula. Byliśmy w pubie na paru piwkach przed koncertem, a z racji tego, że to był poniedziałek i było mało ludzi, to był to dobry czas na rozmowę. Padło pytanie o Kristen, jego byłą dziewczynę.Trochę czasu minęło…Paul powiedział nam całą prawdę jak było. To było co innego niż to, co kiedyś czytaliśmy w „Outside” lub co pisały inne fanziny. Trochę powspominaliśmy Szczecin i tamten koncert i on sam był w szoku, że dokładnie ich pamiętałem. Ale oni przecież byli inspiracją Krzycz. Ludzie w tamtych latach byli zajebiści, pamiętasz ten kraj, który przechodził różne transformacje, totalny bałagani ta nasza scena to też był pewien chaos. Kapele crust punk z Finlandii montowane za pięć dwunasta i jazda w Polskę na trasę,a później turne po Czechach, itd. Były to ciekawie czasy. Pamiętam jak graliśmy w Gdyni, gdzieś na działkach, totalne odludzie na pierwszy rzut oka.Pamiętam,że przejeżdżaliśmy obok stadionu SKS Bałtyk. Koncert w jakiejś świetlicy, ludzi masa, środek dnia, a akustyk tak nawalony, że kompletnie nie wiedział, o co chodzi, ale efekt końcowy-miazga. Coś, czego mi tutaj w Chicago brakuje,to ten nasz polski entuzjazm, wszyscy żyli tymi koncertami kapelek lokalnych czy tych skandynawskich, czy też oczywiście grup z USA. Wszyscy moi znajomi, którzy grali w Europie zawsze ciepło wypowiadaj się o Polsce. Coś w tym musi być. No nic, u mnie już pierwsza w nocy, słucham przyjemnej arabskiej muzyki i szukam nowych pomysłów, bo montujemy ciekawy projekt, ale to dopiero początek.Jutro będę musiał przełożyć te pomysły na gitarę i zrobić to po swojemu.

Grałeś również w innych kapelach w Polsce oprócz Krzycz. Jakie to były zespoły i co grały ? Co wtedy ciebie inspirowało muzycznie, jakie kapele robiły na tobie największe
wrażenie?